Cukrzyca psów i kotów i jak sobie z nią radzić

Przez lata praktyki, moim głównym obszarem zainteresowań stały się choroby przewlekłe małych zwierząt. Widzimy ich coraz więcej, ze względu na stresogenne środowisko, jego zanieczyszczenie, duży ruch transgraniczny (zawlekanie infekcji wcześniej nie występujących w Polsce) oraz coraz dłuższy czas życia zwierząt.

Na pewno dla Was często diagnoza jest dużym zmartwieniem, jeśli nie szokiem, a większość z tych chorób możemy obecnie leczyć

Dlatego postanowiłam regularnie zapoznawać Was z tego rodzaju chorobami, tak, żebyście wiedzieli jak sobie radzić gdy usłyszycie diagnozę. a przede wszystkim żebyście mogli szybko reagować.

Chcę również zwrócić uwagę, że na nas jako lekarzach spoczywa duża odpowiedzialność w zakresie przeanalizowania danego przypadku i postawienia diagnozy.

Czujemy ten ciężar i dlatego proszę, zaakceptujcie: wizyta ze zwierzęciem wymaga czasu i spokoju, stąd u mnie wizyty są umawiane.

Będę wdzięczna za umawianie wizyt mailem. Gdy pacjent jest w gabinecie nie mogę odebrać telefonu. Pomiędzy pacjentami często muszę opisać i wysłać Wam wyniki badań, co wymaga skupienia.

Cukrzyca psów i kotów

Cukrzyca pojawia się wtedy, gdy organizm nie jest w stanie regulować stężenia glukozy we krwi. Glukoza w nadmiernych ilościach jest toksyczna dla wielu tkanek organizmu.

Ten problem z regulacją poziomu glukozy wynika z niedoboru hormonu trzustkowego insuliny:

bezwzględnego (gdy insulina nie jest produkowana w odpowiedniej ilości przez trzustkę), cukrzyca typu I

względnego (gdy insulina jest produkowana, ale tkanki nie reagują na nią: oporność na insulinę), cukrzyca typu II

u psów cukrzyca wynika z braku produkcji insuliny (cukrzyca insulinozależna, cukrzyca typu I) wymagająca podawania insuliny w postaci iniekcji). Choroba jest nieodwracalna i wymaga leczenia do końca życia.

u kotów cukrzyca wynika w 80% z oporności tkanek na insulinę (cukrzyca typu II) i może być zarówno insulinozależna jak i insulinoniezależna. Najczęściej wymaga podawania insuliny, ale możliwe jest niekiedy stosowanie doustnych leków przeciwcukrzycowych, pierwszorzędne znaczenie ma stosowanie odpowiedniej diety. Przy szybkiej prawidłowej diagnozie i wdrożeniu leczenia jest duża szansa na cofnięcie się objawów (remisję) i zakończenie leczenia.

Przyczyny cukrzycy typu I to predyspozycje genetyczne u niektórych ras psów jak szpic wilczy keeshond, ale najczęściej do zniszczenia lub unieczynnienia komórek trzustki na tle autoagresji dochodzi wskutek chorób zapalnych, szczególnie zapalenia trzustki, infekcji, współistniejących chorób endokrynologicznych jak choroba Cushinga i in. Ze względu na potencjalne zaburzenia hormonalne w jednej z faz cyklu płciowego, na ten typ cukrzycy bardziej narażone są niekastrowane suki. Rasy predysponowane to sznaucer miniatura, pudel, jamnik, bichon frise, samoyed, niektóre teriery i mieszańce tych ras.

W cukrzycy typu II bardzo ważnym czynnikiem wywołującym jest otyłość, niska aktywność fizyczna, podawanie leków sterydowych i progestagenów (np. hormonalne wyciszanie rui) oraz czynniki genetyczne (np. koty burmskie). Ze względu na niższą wrażliwość na insulinę oraz większą tendencję do otyłości częściej chorują kastrowane kocury. Rasy predysponowane to persy, abisyńczyki, błękitne rosyjskie, norweskie leśne i ich mieszańce.

Objawy choroby to zwiększone pragnienie, łaknienie i oddawanie moczu, chudnięcie. Często umykają one uwadze właścicieli. W późniejszych etapach są to objawy zatrucia osłabienie, wymioty, apatia; neuropatie obwodowe (np. u kotów chodzenie na całej stopie, nie na palcach); zaćma cukrzycowa.

Rozpoznanie stawia się na podstawie wywiadu, badania klinicznego, badania krwi i moczu, które po wstępnej diagnozie powinny być wzbogacone o usg jamy brzusznej w celu dokładnej oceny zdrowia i możliwych komplikacji.

Leczenie polega na:

terapii insuliną, ew. u kotów lekami przeciwcukrzycowymi (trudne ze względu na konieczność stosowania doustnego). Lek podawany jest w domu przez właściciela. Zwierzę musi być monitorowane poprzez pomiary glukozy za pomocą glukometru, pomiary cukru w moczu lub, za pomocą systemów ciągłego monitorowania poziomu glukozy (czujnik umieszczany w skórze zwierzęcia). Ustalenie odpowiedniego rodzaju i dawki insuliny wymaga czasu, zaangażowania właścicieli i ścisłej współpracy z lekarzem weterynarii. Zwierzę musi być monitorowane ze względu na zagrożenie nadmiernym spadkiem glukozy (hipoglikemią) jak i nadmiernym wzrostem glukozy we krwi (hiperglikemią). Oba te stany zagrażają życiu zwierzęcia. Dawka insuliny może wymagać zmiany w miarę trwania choroby. Zwierzę musi być też regularnie badane ze względu na możliwość wystąpienia powikłań takich jak zapalenie trzustki, nerek czy wątroby.

zmianie diety na taką o niskim indeksie glikemicznym: dieta może być przygotowywana w domu.

zwiększenie aktywności zwierzęcia

suki nie kastrowane muszą być poddane temu zabiegowi, inaczej praktycznie niemożliwe jest kontrolowanie choroby

ZAPAMIĘTAJ

Zwiększone, pragnienie i łaknienie, oddawanie moczu, chudnięcie to znak ostrzegawczy

, ale te objawy NIE SĄ charakterystyczne tylko dla cukrzycy. Zgłoś się na wizytę do lekarza weterynarii i zbadaj psu krew i mocz.

Współpraca między właścicielem a lekarzem, rzetelne dotrzymywanie ustaleń to klucz do sukcesu w leczeniu Twojego zwierzęcia. Jeśli z jakiegoś powodu nie jest w stanie dotrzymać tych ustaleń poinformuj o tym lekarza, nie wprowadzaj go w błąd, bo ucierpi na tym Twój zwierzak. Razem można ustalić cel terapeutyczny i starać się wypracować rozsądne i możliwe do wykonania postępowanie